I. Biz 1912 İsviçre Medeni Kanunu’nu iktibas ederek 4 Ekim 1926’da yürürlüğe koyduğumuzda İsviçre’de “Malbirliği” rejimi kanunini rejim idi.

Kadının evlilik birliğine getirmek zorunda olduğu malbirliği rejimine tabi malların mülkiyeti erkek eşinin mülkiyetine geçmiyor, evlilik birliğinin devam ettiği süre boyunca; malları idare etme ve gelirinden yararlanma hakkı; evlilik birliğinin gerektirdiği borç ve masraflardan birinci derecede sorumlu olan erkek eşe ait oluyordu.

Türkiye’de Hristiyan ve Musevi cemaatlerinde de benzer bir örfi/dini kural hakimdi. TMK’nun yürürlüğe girişinden önce, Hristiyan ve Musevi cemaatlerinin kişisel durumlarına (statü) ilişkin kurallar cemaatlerin kendi dini kurumlarına bırakılmıştı. Hristiyanlarda, evlilik birliğinde kadın eşin ailesi “drahoma” denen bir katkı getirirler, bu para veya malvarlığı unsurlarının yönetimi ve yararlanma hakkı erkek eşte olurdu. Musevilerde evlilik birliğine getirilen malvarlığı değerleri Hahambaşılığa bildirilir, Ketuba denen listeye geçirilir, bu malların değeri üzerinden belirli bir yüzdesi oranında Hahambaşılık’a bir harç ödenirdi.